باران در چشم به هم زدنی تبدیل به تگرگ می‌شود و هوا اصلا شباهتی با ساعات شروع روز ندارد؛ انگار که «بهار» به تکاپو افتاد تا کمرنگی روزهای گذشته‌اش را جبران کند و کمی سخت بگیرد تا یادمان بیاید که چقدر زیرساختهای شهریمان در مواجهه با تغییرات، شکننده است! 

بارش باران و تگرگز در تهران و برخی شهرستان‌های دیگر به اندازه‌ای شدید بود که بسیاری از مردم را دچار مشکل کرد و در برخی از نقاط سیلاب به راه انداخت؛ بارش بی‌سابقه‌ای که نه تنها دور از انتظار می‌نمود بلکه به آزمونی می‌مانست که جا دارد بیشتر روی نتایج آن دقیق شویم. 

بر پایه گزارش‌ها، با گذشت زمانی کوتاه از شدت گرفتن باران بهاری، برخی از میدان‌ها و خیابانهای بزرگ پایتخت دچار آبگرفتگی شدید شد و سیلابی که در سطح معابر به راه افتاد، تردد را به شدت مختل کرد و عملا همه چیز را به هم گره زد. 

شدت آبگرفتگی در بعضی نقاط به اندازه‌ای زیاد بود که به گواه تصاویر بسیاری از مردم ترجیح می‌دادند که به آب بزنند تا شاید زود‌تر به سرپناهی برسند؛ شاید به این دلیل که از افزایش آبگرفتگی نگران بودند و یا اینکه به دنبال سرپناهی امن می‌گشتند. 

این در حالی است که به گزارش خبرگزاری‌ها، سیلاب روان شده در سطح شهر به ایستگاه‌های مترو هم سرازیر شد و کار به جایی رسید که تقریبا خط چهار متروی تهران از فعالیت باز ایستاد و به این ترتیب موج بزرگ مردمی که به روال همیشگی از یافتن تاکسی در روزهای بارانی عاجز هستند، تردد با مترو را نیز محال یافتند! 

ایستگاههای اتوبوس، آبگرفتگی معابر و پیاده رو‌ها، زهکشی نشدن آب باران در خیابان‌ها، اتوبون‌ها و غیره، تنها یک نتیجه می‌توانند در بر داشته باشند: بیماری شهرسازی در کشورمان که عصاره آن در پایتخت کشورمان به چشم می‌خورد! اینجاست که مثل سایر بیماری‌های واگیردار تهران، هیچ بعید نیست که با یک باران بهاری، سیلاب یک نهر آب در کرج قابلیت خلق فاجعه پیدا کند و یا زیرگذرهای اصفهان از آب مملو شود و یا ترافیک یک شهر کویری را به چالش بکشاند. 

متاسفانه واکنشمان به بارندگی شدید در همین حد است! چه در سطح مردم و چه در سطح نهادهای مسئول؛ تخلیه آبهای جمع شده تا دفعه بعدی که سیلاب بیاید!


با این اوصاف، هنگامی که نه قدرت پیش بینی میزان بارندگی‌ها را داریم و نه قادر به مدیریت یک باران شدید هستیم، چگونه می‌توانیم داعیه مقابله با حوادث غیر مترقبه را داشته باشیم؟